Onze Hedwien is niet meer.

'Onze kip Hedwina is vanochtend in huiselijke kring overleden.' Vanochtend toen ik het kippenhok opende om de dames naar buiten te laten, was Hedwien niet zoals anders "haantje de voorste". Ze bleef zitten naast haar favoriete slaapmand. Sinds enkele maanden had Hedwien haar stok ingeruild voor een mand om in te slapen. Al een teken dat bij Hedwien de jaren gingen tellen. Haar kam was slecht van kleur en ik voelde dat haar poten koud waren.  Ik besloot haar mee naar binnen te nemen om te zien of ik nog iets voor haar kon betekenen of dat dan nu de dag was aangebroken om afscheid te nemen. Dat laatste bleek het geval.

Wie ons kent, kent Hedwina. Zij is een paar jaar geleden ons leven binnengewandeld. Voor een project moest ik in het zuiden van het land, naar een mooi bebost gebied. Daar kwam een kip ons tegemoet toen we met de auto kwamen aanrijden. De kip ons een tijd op de voet en bij terugkomst bij de auto, zat zij op de motorkap. Ze leek erg hongerig. Ik had gelukkig nog wat brood in de auto. Na een gesprek met de eigenaren van de grond, bleek dat zij enkele kippen een tijdje geleden hadden losgelaten waarvan Hedwina nog de enige overlevende was. Ze vonden het prima als ik de kip mee zou nemen. Op weg naar huis belde ik het thuisfront om te zeggen "We have chicken tonight". Vriend lief begreep de hint logischerwijs niet en dacht aan het avondeten. Bij thuiskomst was het dan ook even slikken. Maar Hedwina kreeg een mooi hok bij ons grenzend aan de woonkeuken en was iedere dag wel een tijdje in huis te vinden.

Hedwina heeft mij veel geleerd. Dat klinkt wellicht wat vreemd. Maar ik had voorheen niet zoveel met kippen eerlijk gezegd. Ik zag altijd voor mij dat ik met tante Betje de kippen ging voeren en dat de kippen dan al tante Betje begonnen te pikken voordat ze voer op de grond had kunnen strooien. Althans, zo was dat op mij over gekomen. Daarnaast was ik altijd wat huiverig om vogels of kippen op te tillen, omdat ik ze zo broos vond. Hedwina heeft laten zien dat ze nou ook weer niet zo broos zijn. de eerste keren dat ik Hedwina haar verenkleed zag poetsen, dacht ik dat ze al haar veren aan het afbreken was. Nou Hedwien heeft mij duidelijk gemaakt dat een kip prima haar mannetje kan staan. Zo heeft ze de hond twee keer aangevallen, de katten liepen met een boog om haar heen,

Waar ik nog wel eens wil mijmeren over het verleden, "wat als...", "als toen...", was Hedwina helemaal in het hier en nu. Alles wat ze deed, deed ze met volle overtuiging. Of ze nu haar bak voer verdedigde tegenover de andere dames, de kat opjoeg, at van de appels op de fruitmand of eten van mijn bord pikte (die kans heeft ze maar 1 keer gehad overigens) of het eten uit de hond zijn bek, alles deed ze zonder twijfel, compleet geaard.

En nu is ze er niet meer. Wij hadden haar graag nog een paar jaar bij ons gehad. De herinneringen aan haar zijn onuitwisbaar. Hedwina bedankt x

Nadat Zep gecastreerd was konden wij op zoek naar een metgezel voor hem. Bij Stichting de Ezel opvang in Zeist hadden ze een ezel binnen gekregen vanuit Frankrijk. Deze stond uit te hengsten in de dependance van de opvang en had wat complicaties na de castratie. Hij lag niet lekker in de groep. Bij de dependance durfde ze het niet aan hem los te laten bij de anderen vanwege zijn gedrag. De vee arts gaf bij een later bezoek aan dat hij bij haar bijna het licht uit haar ogen had getrapt. Al met al klonk het niet als een aanprijzing maar vanuit de ezelopvang werd aangegeven dat deze ezel toch echt een goede kans verdiende. In een weekend zijn we gaan kijken bij de Franse meneer, Papillon genaamd. Daar stond hij dan, buiten de groep. Een van de medewerkers vertelde dat hij een zieke ezel dei bij het hek stond een paar dagen geleden nog tegen de vlakte had gewerkt. Tja, dan is het een hele afweging, ga je de gok wel of niet nemen. Zal Zep tegen Papillon opgewassen zijn? Kees had gelijk een zwak voor hem, dus we besloten Papillon de kans te geven. Hij was tenslotte toch niet voor niets uit Frankrijk gered van de slacht? Voor dat hij naar ons toe kon komen moest hij eerst weer naar de kliniek vanwege een ontsteking. Vanuit de kliniek is hij bij ons gebracht om hem een extra reis naar de ezelopvang te besparen. Aansterken kon hij tenslotte ook bij ons en de wondverzorging konden wij ook doen.

Bij de eerste ontmoeting bleek Zep toch niet zo'n hele zachtaardige ezel die misschien wel te zacht was. Hij ging duidelijk op zijn strepen staan. Wat zou dat gaan brengen als ze over 4 weken bij elkaar in de wei zouden komen te staan? De wond had tijd nodig om te genezen en Papillon moest dus nog 4 weken rustig aan doen. Gescheiden door een hek zouden ze rustig aan elkaar kunnen wennen. Echter dachten de heren daar heel anders over. Binnen de kortste keren had Papillon zich op wat voor  manier dan ook, over/door of langs het hek gewerkt om bij Zep te komen en stonden de heren rustig bij elkaar te grazen. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Voor ons is Papillon de trouwste vriend die je je maar kan voorstellen.